Los dias qu’an començat de diminuir,
Los Pirenèus, dens la bruma, que son estujats.
Las huelhas que dèishan lo lor verd intense,

Se colorant de jaune, de roi, en aqueth beròi paisatge immense !
Après la calor brutlanta, los auratges qu’apareishen,
Dens lo bòsc, los purmèrs ceps que creishen.
L’esquiròu que comença los sons pielòts d’averans,

A còps los desbrombant !
Venedors trabalhant dab ardor,
Lo borret qu’ei partatjat dab amor.
L’arrasim que feneish de madurar sus la trilha,
Lo sorelh lo balhant lo sucrat, quina meravilha !
Las irongletas, suus hius, que son pausadas,
Entà migrar tà Africa, que son amassadas.
L’ocean jaune que s’ei hèit enlà,
Lo vira-só que serà bèthlèu segat ?
Los cassos son guarnits de glands,
Sanglars e cabiròus que’n son gormands.
Negre pregon qu’ei lo frut de la gèira,
Lèu lo matin, lo mèrle se’n regala !

Consèrvas e confituras deu verdurèr que son acabadas,
Esperant l’ivèrn entad estar minjadas !
Las hèstas locaus que se feneishen tot simplament,
Tòc, tòc, la pòrta de l’agòr qu’obreish doçament...

escrivut per Elena Mounier