Tà la compréner, aquera amna, tà la sentir beròi e sabé’n de plan la gràcia com la fòrça pregona, que cau estar de « la tasca ». Un hòra-
viengut, de segur, que pòt trobà’s, a daubuns moments, gahat, eth tanben per l’aujor deu terrador qui travèrsa ; la rudessa o la doçor deu campèstre, lo calme adromit deus vilatges o l’aire hòrt de las vilas que’u pòden a bèths còps retiéner plus o mens, mès n’ei, aquò, que lo perhum passatgèr d’ua beutat entervista, corn seré, tà díser, lo d’ua gojata apercebuda au vira-plec d’un sendèr.
Entau hilh de la tasca, lo sentiment n’ei pas briga parièr ; prestit de la medisha mestior qui çò qui viu autorn d’eth, la saba qui boreish peus arbes e las èrbas qu’ei la sòr de la sang qui’u cola per las veas. Lo pan qui minja e lo vin qui beu que son gessits d’aquera tèrra enprenhada per las òbras deus tribalhadors qui l’an devantejat a l’envath deus sècles, per aqueths dont ei vadut eth medish e per qui viu. Tot çò qui puja d’aqueth sòu qu’at senteish, qu’at percev e qu’at tròba, tot-un coma lo hilh si quauquarren tòca sa mair. L’estrangèr n’a pas davant eth que la mair d’un aute.
E quina tèrra èra aquesta, quinas tèrras èran
las de Bòrdavielha ! En seguir d’ua temporada de ploja doça los hromendars qu’avèn hèit ua tira esmiraglanta ;
